تأثیر سبک‌های مدیریت تعارض پرستاران بر فرسودگی شغلی آنان

مقدمه: امروزه پدیده فرسودگی شغلی به یک امر رایج در مشاغل پرستاری تبدیل شده‌ است. مدیریت نامناسب تعارضات کاری می‌تواند فرسودگی شغلی پرستاران را تشدید نموده و پرستارانی که نتوانند در برخورد با تعارضات کاری، سبک مناسبی را برگزینند، با فرسودگی شغلی بیشتری مواجه خواهند شد. هدف: از این رو در پژوهش حاضر، تأثیر سبک‌های مدیریت تعارض بر فرسودگی شغلی پرستاران بیمارستان قائم(عج) مشهد  بررسی شده‌ است. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر، یک مطالعه‌ی توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه پرستاران بیمارستان قائم(عج) مشهد تشکیل دادند که از میان آنها تعداد 260 نفر به‌صورت تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌‌های سبک‌های مدیریت تعارض توماس(1975) و فرسودگی شغلی مسلچ(1981)استفاده شد. برای سنجش روایی پرسشنامه‌ از روایی محتوا و جهت سنجش پایایی از آلفای کرونباخ استفاده شد. میزان آلفای کرونباخ برای متغیرهای تحقیق شامل سبک‌های همکاری، گذشت، مصالحه، رقابت، اجتناب و فرسودگی شغلی به ترتیب 0/73، 0/76، 0/87، 0/74، 0/71 و 0/83 به دست آمد. فرضیات این پژوهش با استفاده از مدل معادلات ساختاری آزمون شدند. یافته‌ها: یافته‌های این پژوهش نشان داد که سبک‌های مدیریت تعارض همکاری و مصالحه به ترتیب با میزان(0/31-)، (0/25-) بر فرسودگی شغلی پرستاران اثر منفی و معنادار و سبک‌های رقابت و اجتناب به ترتیب با میزان(0/16)‌، (0/18) اثر مثبت و معناداری دارند. همچنین در این مطالعه مشخص شد که وجود سبک مدیریت تعارض گذشت، هیچ تأثیری بر فرسودگی شغلی پرستاران جامعه آماری مورد مطالعه ندارد. نتیجه‌‌گیری: نوصیه می‌شود پرستاران از سبک‌های مدیریت تعارض همکاری و مصالحه در تعارضات روزمره شغلی استفاده کنند تا فرسودگی شغلی آنها در محیط کار کاهش یابد.